Το αρχικό του πλάνο χρειάζεται ευελιξία και επαναπροσδιορισμό

Όταν κάνεις τρεις σερί ήττες και τέσσερις συνολικά στα πέντε τελευταία παιχνίδια, υπάρχει πρόβλημα. Δεν μπορεί να κρυφτεί κάτω από το χαλάκι, ούτε να μακιγιαριστεί με ευχολόγια. Ούτε φυσικά να αποδομηθεί εντελώς η ομάδα και ο προπονητής, όπως γίνεται σε ένα βαθμό μετά το βαρύ 4-0 από την ΑΕΚ. Την πιο «κακή» από τις φετινές ήττες που έρχεται σε μια στιγμή που ο Άρης ψάχνει απεγνωσμένα ένα αποτέλεσμα αγωνιστικής και ψυχολογικής ανάτασης. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Ο Άρης βγάζει εσχάτως όλες του τις παθογένειες στο χορτάρι με συνέπεια να χάνει και τα παιχνίδια, αδικώντας τον εαυτό του και το υλικό που δεν το αξίζει.

Είναι η στιγμή που αμφισβητούνται οι επιλογές του προπονητή οδηγώντας τον σε απολογητική στάση στη συνέντευξη τύπου, όπως η ατυχής έμπνευσή του να τοποθετήσει τον Μπάσα στόπερ φορτώνοντας τον Αλβανό με τέσσερα γκολ στην πλάτη χωρίς να φταίει γιατί δεν είναι στόπερ ο άνθρωπος, ακυρώνοντας παράλληλα τους άλλους δυο που ήταν στην αποστολή για αυτή τη δουλειά. Ειλικρινά κανείς δεν περίμενε ότι θα ήταν τόσο εξαρτημένο το παιχνίδι του Άρη από την παρουσία του Βέλεθ...

Γίνεται επίσης φανερό ότι ο Άρης απειλεί σχεδόν εξ ολοκλήρου από τα άκρα με τους Ματέο και Γκάμα που είναι λογικό κάποια στιγμή να ξεμείνουν και από δυνάμεις και από εμπνεύσεις οι δυο τους με όλη την αντίπαλη τακτική προσαρμοσμένη πάνω τους. Άλλη φανερή αδυναμία είναι τα πολλά αβίαστα λάθη στον άξονα από τα οποία προκύπτουν ευκαιρίες και γκολ για τον αντίπαλο, ειδικά από τη στιγμή που ο Ματίγια υστερεί αισθητά στο ανασταλτικό κομμάτι και μένει μόνος του ο Σιώπης να τρέχει δεξιά και αριστερά για να καλύψει χώρους και τρύπες.

Ο προπονητής του Άρη σε όλα τα φετινά παιχνίδια βαδίζει πάνω στο ίδιο πλάνο που είναι και η προπονητική του φιλοσοφία. Της κατοχής της μπάλας ανεξαρτήτως αντιπάλου. Στυλ που έγινε κτήμα πολύ γρήγορα από την ομάδα αφού υπάρχει η ποιότητα να υποστηριχτεί και οφείλουμε να του το πιστώσουμε. Μόνο που πλέον φαίνεται ο Άρης να εγκλωβίζεται στο ίδιο του το πλάνο. Ναι μεν διατηρεί την κατοχή, το έκανε με εντυπωσιακό τρόπο και στο πρώτο ημίχρονο με την ΑΕΚ, πλην όμως δεν τη μεταφράζει σε ευκαιρίες και ουσιαστική απειλή για την αντίπαλη εστία. Με λίγα λόγια δεν έχει περάσει ακόμη στο επόμενο στάδιο που αφορά τον τρόπο που φτάνει και απειλεί στο μισό του αντιπάλου. Να κάνει δηλαδή επίθεση με πολλούς παίκτες. Να τον αισθάνεται η άμυνα. Φυσικά αυτό είναι και το δύσκολο κομμάτι όταν δημιουργείς μια καινούργια ομάδα. Πιο εύκολα χτίζεις την άμυνα και μετά με τον χρόνο έρχεται και το αλατοπίπερο που είναι η ευελιξία στην επίθεση.

Θεωρώ το υλικό της ομάδας καλό με βάση τα χρήματα που δαπανήθηκαν και ειλικρινά πιστεύω ότι ο φετινός Άρης μπορεί να κερδίσει όλες τις ομάδες της λίγκας. Απλά, υπό το βάρος των άσχημων αποτελεσμάτων, ο Ερέρα και όλοι στην ομάδα, αναζητούν υπό πίεση μια νίκη αντίδρασης. Ο Ισπανός προπονητής που βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα από την Κυριακή το βράδυ και έμπειρος είναι και γνώση της κατάστασης έχει. Οφείλει να καθαρίσει το μυαλό του από όλα, να μείνει ανεπηρέαστος και να κάνει αυτά που πιστεύει ότι θα αλλάξουν την κατάσταση και θα επαναφέρουν τον Άρη σε τροχιά επιτυχιών. Το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό, όσο δύσκολο κι αν είναι, αφού και η ομάδα του Πειραιά έρχεται να παίξει… τελικό, προσφέρει μια πρώτης τάξης ευκαιρία για ανάκαμψη και επαναφορά της ηρεμίας ώστε το γκρουπ να δουλέψει απερίσπαστο πάνω στην καθημερινή πρόοδο της ομάδας.

ΥΓ Στο ελληνικό πρωτάθλημα ένα από τα στοιχεία που κυριαρχούν είναι η δύναμη στις μονομαχίες και δυστυχώς ο Άρης είναι πολύ soft και πρέπει να γίνει λίγο πιο… μπρουτάλ.